Exotisch leed

Rukkende dolfijnentrainers, niet zichzelf maar de dolfijnen; olifanten die polonaise lopen en een poot geven. En wat te denken van tijgers die door brandende hoepels springen?  Waarom doen wij mensen dit dieren aan?

Gelukkig had Sharon Dijksma van de PvdA dit exotisch leed in de gaten en maakte zich in 2014 hard voor een verbod op wild in het circus. September 2015 had ze het erdoor. Goed gedaan, Sharon! Nu de dierentuinen nog onder het vergrootglas, of vind je dat geen circus? Artis is mij namelijk al jaren een doorn in het oog. Rond mijn twintigste kwam ik er regelmatig voor mijn werk.  De treurige bruine beren, weggestopt in een betonnen gat. Een gekke ijsbeer die zo ver heen was dat hij/zij alleen nog hetzelfde rondje dook; schurend langs de muur van zijn bak prutwater weer opdook. Een kaal gesleten nek tot gevolg. Het staat allemaal op mijn netvlies. Zo ook de zand gooiende apen in dit park. Uit pure verveling zandstraalden ze met regelmaat het publiek. De ijsbeer, heb ik gehoord, is jaren geleden overgeplaatst naar een ruimer verblijf in Berlijn en maakt het weer goed.  Gelukkig.  Hadden ze heel Artis maar geconfisqueerd, die Duitsers…

In Emmen hebben ze het door. Dit park is inmiddels verplaatst van de binnenstad naar een vlakte buiten de stad waar voor de dieren naast veel ruimte een natuur getrouwe omgeving is gecreëerd. Chapeau, Emmen!  Dat de overige te krappe dierentuinen mogen volgen.

De vraag blijft, waarom hebben we eigenlijk dierentuinen? Tijdens een radiogesprek in Dit is de dag had Tijs van den Brink een gesprek hierover met Peter Klaver, oud dierenarts van Artis en Johannes van Lammeren van de PVDA. De laatste groot tegenstander van het houden van exotische dieren, waar dan ook.  Het dient de educatie vindt Klaver en kinderen moeten wild in het echt kunnen zien. De weidsheid van Emmen daarbij in één adem afkrakend. Ik weet het niet, hoor. Tegenwoordig worden er toch zeer goeie films gemaakt? Drones worden ingezet en virtueel, met zo’n geblindeerde duikbril op je neus, kan de jeugd het hart toch aardig ophalen, lijkt mij. Gooi er nog wat creativiteit tegenaan en virtueel aaien, als echt lijkend, kan zelfs tot de mogelijkheden behoren. Hoeveel meer voegt het opsluiting van exoten dan nog toe?

En dan hebben nog de dressuur als topsport. Johan Derksen uitte zich hierover onlangs klip en klaar in het programma onderdeel  Doordekken van Voetbal Inside: ‘Dansende paarden is géén sport.’

Je hebt een punt, Johan! Dansende paarden. Het is van de zotte en behoorlijk tegennatuurlijk. Het schuim rond de  mond van het paard tijdens menig uitvoering is voor mij dé bevestiging. Paarden willen draven, springen en trekken; ze kunnen jou of je last dragen. Tot zover, mits goed behandeld, kan ik meegaan in het houden van paarden. Maar dansende paarden… Ik vind het wat.

Gelukkig verdiepen steeds meer mensen zich in het amusement waarbij dieren worden gebruikt, of kan ik zeggen misbruikt…  Rambam heeft met de undercover uitzending van maart 2016 getoond hoe het achter de schermen in ons Dolfinarium toegaat. Toekomstige dolfijnenverzorgers, of moet ik zeggen dolfijnenpooiers,  bedenken zich nu wel. Hoop ik.  Buiten het feit dat de dieren in veel te kleine chloorbassins opgesloten zitten, wordt het publiek in de maling genomen door te  doen voorkomen alsof dolfijnen het altijd naar hun zin hebben. Blij vertonen ze kunstjes als ze eindelijk de ruimte krijgen in het show bad. Ik zou van pure vreugde dan ook een gat in de lucht springen.  Om de testosteron te drukken en de dolfijnmannen rustig te houden, trekken specialisten op dit gebied de dieren met regelmaat even af. Ja, echt! En dat in ons Dolfinarium! Mijn netvlies raakt zo langzamerhand overbelast.